Schitterende zomer.

Genietend rollen we ons door heerlijke dagen vol zonneschijn en pret.

Vandaag tijdens één van die laatste luie weken, -voor de realiteit ons terug katapulteert naar agenda’s, regels en wat moet, dat moet-, wil ik eropuit trekken, naar één van de beste plekken in de hele omgeving nl. het Fort van Mortsel.

Met kinderen beleef ik nergens een betere vakantie dan in het eigen -heilig- huisje.

Onze voorgangers wisten het al : zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.

Onze rakkers vinden deze vakantie vooral top omdat ze met niemand –buiten met elkaar- van doen hebben als het over de multimedia gaat.

Voor mij blijft het onbegrijpbaar dat ze liever hun vriendjes virtueel ontmoeten i.p.v. fysiek in het Fort IV hier vlakbij, waar we recent bijna elke droge schoolvrije dag doorbrachten.

Vooral de negenjarige benjamin van het gezin het huis uitkrijgen is een opgave van jewelste.

Telkens ik hem vraag om op te staan, zijn schoenen aan te trekken en op z’n fiets te springen, begint hij op te sommen wat hij nog allemaal moet doen :

“Mama, ik heb eindelijk vier planken verworven en bouw een werkbank, dan kan ik op zoek gaan naar grondstoffen.”

“Fijn! Sta nu maar op, in de speeltuin is er ook een werkbank en daar mag je op zoek gaan naar grondstoffen tot de avond valt!”

Medelijdend -staat hij gelukkig op- kijkt mij aan en doet zijn best om het spel uit de doeken te doen, terwijl hij mij naar buiten volgt.

“Mama, Minecraft is keileuk, als ge wilt, kunt gij dat ook, alleen spijtig dat sommige spelers zoveel vieze woorden gebruiken!”